Uilen spreken tot de verbeelding, net als spechten en roofvogels. Eerder hadden we al eens de ransuil, de steenuil en de bosuil gezien. Nu komt daar de hele fraaie velduil bij!

In tegenstelling tot de andere uilen, jaagt de velduil overdag, met name in de uren voor zonsondergang. Toch heeft het een tijdje geduurd voordat we de velduil gezien hebben, die helaas niet voor niets op de rode lijst van de Vogelbescherming staat. De velduil is niet bepaald honkvast. De uil leidt in vrijwel alle seizoenen een nomadisch bestaan en verblijft waar de omstandigheden geschikt zijn. Op pad gaan naar een vogel na een melding van een collega-vogelaar (twitchen in vogelaar jargon), werkt dus bij de velduil niet of nauwelijks. Deze velduilen (het waren er 2) waren gezien in het poldergebied tussen Beverwijk en Assendelft en dat maakte het voor ons eenvoudiger om eens een aantal pogingen te ondernemen. En na een aantal mislukte pogingen zagen we ze jagen boven een weiland! Heel gaaf om te zien, als luchtacrobaten scheren ze laag over de grond om ineens recht naar beneden te duiken bovenop een nietsvermoedende veldmuis. Foto’s nemen van deze snelle vogel in de schemering is een uitdaging, maar het hielp dat één velduil even prachtig voor ons op een paaltje ging zitten, wat een ogen!

Nu hopen we ooit nog eens de kerkuil en de oehoe te zien!

Groeten, Peter & Quin.